Toon Tellegen.
Ik ontdekte hem pas laat, toen ik zelf al kinderen had, en
op zoek ging naar nieuwe verhalen voor het slapengaan. Zo verkenden we avond na avond de wondere
wereld van de dieren in het bos.
Mijn kinderen vonden de verhalen vooral grappig en soms wat
vreemd, voor mij resoneerden ze met de filosoof in mij.
Voor elk wat wils dus.
Maar wat ik me vooral zal herinneren, zijn de fantastische
discussies na het verhaal: waarom bleef de olifant maar in bomen klimmen en wat
is oneindigheid… Zo filosofeerden we onbewust samen over het leven.
Toen ik hoorde dat de afdeling Woord voor zijn 100
jarige bestaan een stuk ging opvoeren, geïnspireerd op de verjaardagsverhalen
van Toon, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Als leerling, en oud leerling, van de woordafdeling wou ik
bovendien graag deelnemen aan dit jubileum.
Echter, in de aanloop naar de voorstelling rezen er enkele kritische vragen in mij op: Zouden ze er in slagen om de filosofische ondertoon op toneel vorm te geven en hoe zouden ze de vele figuren in het bos op een moderne manier uitwerken?
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en net daarom
vreesde ik teleurstelling.
Maar beste lezer…tot mijn eigen verbazing oversteeg (!) deze
voorstelling mijn verwachtingen. Zowaar!
Alle dieren van het bos waren er, zonder dat ik ze zag…
Toon zelf was er ook, soms letterlijk, maar meestal in de
geest van de dingen…
Sien Diels was er, ook al is ze er niet meer…
(De hele voorstelling werd ter nagedachtenis aan haar
opgedragen.)
En oh ja, dan waren er op het einde ook nog twee bekende
oude taarten en een muf pateeke…
Het was dus een feest in meerdere betekenissen van het
woord.
Een feest van woorden, kleuren, beweging, samenspel,
vriendschap én dat wat niet in woorden uit te drukken valt. Doorheen de 90 minuten durende voorstelling,
leerden we elk personage kennen, net zoals de dieren in het bos. Ze liepen en vielen als dwazen door en over
elkaar, klommen naar grote hoogten, verloren zich in chaos, zochten naar
kersen en zwartewoudtaarten, vierden duizenden verjaardagen, aten zich ziek aan
zoetigheden en verblijdden ons tussendoor met mooie intermezzo’ s van andere bekende
vertellers. Op deze manier serveerden deze moedige, getalenteerde jongeren ons
een lekker smakend, samenhangend geheel dat proeft naar meer.
Applaus!
Staande ovatie en diepe buiging!
Mijn hoed af voor de regie… en natuurlijk voor de jongeren zelf.
En een speciale vermelding voor het departement mode voor de
uitbundige kostumering.
Ik kreeg er geen genoeg van.
Wat ben ik fier om deel uit te maken van de afdeling Woord én getuige te
mogen zijn van deze bijzondere verjaardag!
Proficiat aan allen.
Inge Van Camp
De titel zegt het al: het is een voorstelling naar aanleiding
van 100 jaar Woord van het Conservatorium te Mechelen. Er wordt dan ook met
taal gejongleerd en gedeclameerd.
Het vieren van de verjaardag is de rode draad en over kleur
gesproken: wanneer de leerlingen van de afdeling Woord op het podium verschijnen
in hun knotsgekke kostuums, is het meteen feest. De toon is gezet. Hun mondeling
optreden wordt naadloos aan elkaar geregen door houten trapladdertjes die ze beklimmen
en verplaatsen. Je voelt best wel dat in het begin de zenuwen door hun keel
gieren maar ze laten zich daar niet in kennen. Integendeel, gaandeweg groeit hun
zelfvertrouwen en klinken hun stemmen luider en duidelijker.
Ze rijmen en dichten er vooral tijdens de tweede helft van
de vertoning op los. Het is een plezier voor oren en ogen. Een van de performers blijft gedurende de hele
opvoering naarstig op zoek naar de kers op de (verjaardags)taart, tot hij
beseft dat hij die zelf is. Dat is een originele en heel grappige bijdrage. Soms
is de samenhang niet helemaal duidelijk, maar dat stoort niet. Er valt altijd
iets te beluisteren en te bekijken en je verveelt je geen seconde. Hier is
talent aan het werk!
Het feest loopt stilaan ten einde en wordt wat onnodig
afgesloten met taartengegooi maar ook dat deert eigenlijk niet.
Het is niet de bedoeling om met oorlogstaal te eindigen maar
soms moeten we wakker worden geschud: “Boem! Paukeslag!” Laat dit jonge
taalgeweld maar los op ieder die misschien al wat is ingeslapen. Laat dit feest
vooral ook een ode aan onze prachtige taal zijn.
Vera Van Nooten
Reacties
Een reactie posten