Een reisverslag van de poot van Skippy:
Vanmorgen had ik het al in het snuitje: dit wordt geen doorsnee kantoor– wandeldag. Mijn mensen lopen als kippen zonder kop van boven naar beneden, van de hal naar de garage. Ik word er nerveus van.
En waar zijn mijn brokken en het beentje?
Bah, zo heb ik ze niet opgevoed: eerst het ontbijt van de
grote baas serveren. Daarna maken ze maar zoveel poespas als ze willen.
Nog steeds begrijpen ze de hondentaal niet, dus leg ik het
nog eens met poot en tand uit. Ik vat post aan de voedselbank en zing een
jankliedje. Altijd efficiënt.
Ik schrok alles snel binnen, want ik vertrouw het zaakje
niet.
Voilà, daar heb je het al, aan de voordeur staat de kist op
wielen en twee zakken klaar. De laatste keer dat mijn mensen die tevoorschijn
haalden, verdwenen ze heel lang met de auto. Ik dacht dat ze verhuisd waren en
mij voorgoed achtergelaten hadden bij de twee jongsten van mijn roedel: Levi en
Cyro. Geen kwaad geblaf over hen, maar ze zijn wat saai. Ze tokkelen de hele
dag door op grote en kleine machientjes
Elke avond maakten ze met mij hetzelfde ommetje. Ze wilden
het maar niet snappen, zelfs niet in gebarentaal voor beginnelingen. Eens de
oprit af, trok ik consequent richting hoog gras om spring-in-‘t-veld te spelen.
Maar zij kozen steeds voor het stomme asfalt tussen twee rijen huizen: niks te
beleven.
Maar deze keer hebben ze me niet liggen. Ik verschuil me
tussen de bagage en houd alles in het oog.
Het vrouwtje lacht en wrijft me over mijn bol. Ze gooit mijn favoriete bal de woonkamer in. Ha, een afleidingsmanoeuver, daar trap ik niet in. Ik duik nog dieper weg achter het grote rolding.
Waar is Ward, mijn speelkameraad? Hij klapt mijn bench in elkaar
en gooit mijn hoogstpersoonlijke huis- en tuinspullen in een grote box.
Joepie, ik mag mee! Even wachten, ik vertrek niet zonder
mijn knuffelpoes Bianca en mijn tennisbal. En zeker niet zonder het vrouwtje.
Ik volg haar spoor: een mix van vers gemaaid gras en citroen. Ze gooit korrels
naar de oranje zwemmers in de vijver. Die mogen niet mee, maar ik wel!
Ik volg haar op de voet. Waar zij staat, sta ik ook. Waar
zij zit, zit ik ook. De strenge baas van de hondenschool zou trots op me zijn
als hij het zag.
Bah nee, wat haalt het vrouwtje nu tevoorschijn? Mijn
reiskostuum. Elke verre autorit wurmt ze me in een strak gareel en maakt ze me
vast aan een dikke klikriem, zodat ik mijn rechtmatige plaats niet kan opeisen.
Het is niet eerlijk, mijn mensen houden zich niet aan de regels. Zij moeten op
de achterbank, en ik aan het stuur.
Toen ik nog een puppy was heb ik mijn baasjes eens goed beetgenomen. Ik deed alsof ik braaf sliep, maar ondertussen knaagde ik stilletjes met mijn scherpe melktandjes de gordel door. Ik heb Ward nooit meer zo boos geweten als toen. Gelukkig maar.
Ondertussen tuur ik uit het raam en zie huizen, auto’s, palen voorbij flitsen. Ik word er draaierig van net zoals bij het spelletje “Pak je eigen staart”. Ik leg mijn snoet tussen mijn voorpoten en strek me uit, Bianca dicht bij mij. Voilà, nu ben ik koning van de achterbank. Het gezoem maakt me moe. Ik schakel over naar slaapmodus.
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz...
Reacties
Een reactie posten