Van de poot van Skippy:
“Skippy!”
Ik trek één oog open. Wat gebeurt er? Waar zijn we?
De auto zoemt niet meer. We zijn gestopt. Zouden we op het vakantieadres
aangekomen zijn? Joepie, dan kan het vrouwtje mijn speeltjes en eten uitladen.
Eindelijk speeltijd!
Ik ga zitten en kijk uit het raam.
Bah, niks interessants te zien. Buiten lopen smalle straten en grasstroken rond een groot laag gebouw. De mensen krioelen als mieren rond hun auto’s.
Nee, dit is duidelijk een achterbuurt, verkeerd adres. De
baasjes zullen weer niet goed geluisterd hebben naar de gps.
Wat nu, ze willen uitstappen. Dat menen ze toch niet…
Ik weiger een poot aan de grond te zetten. Is dat niet
duidelijk genoeg? Hop baasje, zet je voet op de plank , volle vaart vooruit,
wegwezen hier!
Het vrouwtje is koppig. Ze moet en ze zal er uit, papieren
doekjes en een poepzakje in de aanslag.
Ze sleurt me onverbiddelijk mee. Ze fluistert het commando
“plasje doen”. Ik val bijna om van verbazing en ga in zitstaking. Ik kijk bedenkelijk
rond. Dit kan ze niet menen.
Het vrouwtje denkt toch niet dat ik hier een plekje zal uitkiezen op de grasstoppels met vieze geurtjes. Ze weet toch hoe kieskeurig ik ben.
“Plasje doen!” zegt ze nu luider. Ik steek mijn snuit hoog
in de lucht, loop voort en houd me van de domme.
Het is niet omdat het vrouwtje dringend moet, dat ik moet
volgen. Neen hoor, ik hou me gesloten.
Ineens vang ik een fris spoor op. Er op af! Ik trek aan
haar lijn en we verdwijnen achter het lelijke gebouw. Daar ligt een maïsveld te
blinken in de zon. Ik verdwijn tussen de dikke stengels. De ideale WC.
Eindelijk wat privacy.
Nu is het de beurt aan het vrouwtje. Onbegrijpelijk, ze verkiest het stinkende vreemde huis.
Ik mag niet mee naar binnen en moet op mijn baasje letten.
Ik wacht samen met hem geduldig af.
Vreemde mensen aaien me over mijn bol, zomaar zonder toestemming te vragen. Onbeschoft. Mijn motto: straal negeren.
Een oude mevrouw met snorharen buigt zich voorover en maakt
hoge geluidjes tegen me. Das goed, duidelijk een fan. Ik hou mijn kop scheef?
Wat doet ze met haar handen, verdwijnen die in haar zakken? Is het
snoepjestijd?
Nee, ze maakt gebaren achter haar rug.
Een jongen komt piepen en loopt aarzelend op me af.
Kom maar hoor, ik bijt niet.
Het kleine mannetje raakt voorzichtig mijn rug aan. Langzaam
streelt hij me van kop tot staart, heen en weer, heen en weer, lekker…niet
stoppen! Ik draai me om en geef hem likjes als beloning. Hij kirt en slaat zijn
armpjes om mijn hals. Lief ventje. Wil je spelen?
Gedaan met de pret.
De oude mevrouw veegt verwoed met een doekje over zijn
natte wang.
Er lopen dikke lijnen boven haar boze ogen.
Ze sleurt mijn nieuwe vriend mee over het grasveld, zou hij
daar ook moeten plassen van haar?
Wat duurt het wachten lang.
Het vrouwtje zal hier toch geen verstoppertje spelen hé?
Oef, daar komt ze tevoorschijn.
Ik begroet haar uitbundig. Dat heeft ze graag, dan voelt ze
zich onmisbaar.
Vlug, vlug, wegwezen hier! Op naar mijn vakantieterritorium.
Hopelijk valt daar wel wat te beleven.
Reacties
Een reactie posten