Ik mis een koekje
met een kopje gezelligheid,
een hand op mijn schouder,
samen een praatje maken
terwijl ik je lippen zie.
De telefoon rinkelt vaker
en toch voelt het anders.
Ik hoor de angst,
die trilling in je stem
als je zegt: ‘Alles komt goed’.
Soms zie ik je heel even,
je legt je hand op het glas,
want buiten mag het wel.
Dan hoef je geen masker.
Toch voelt het als een toneel,
zo onwerkelijk is het,
ik wil het niet begrijpen.
Ooit was je heel dichtbij,
nu woon je in dat land
achter het raam.
Katrien Dierick,
afgezwaaid aan de Academie voor Podiumkunsten Aalst,
publiceerde reeds een aantal boeken.
Je vindt ze hier:
Reacties
Een reactie posten